Golden Axe Warrior

Do dzisiejszego tytułu podszedłem z dużą radością: kolejny rpg Segi wydany w czasach dominacji wielkiego N. Cieszyłem się tym bardziej, że gdy odpaliłem grę powitało mnie intro składające się ze statycznych obrazków i opowieści o wojnie gigantów ze starszymi (Elders). Myślę sobie fajnie, odpalam grę, wpisuję imię i... i zaczynam szukać noża, tylko już sam nie wiem co mam z nim zrobić: zadźgać się czy rozwalić monitor. Na moje szczęście pod ręką był tylko ołówek, który pozostawił łatwo ścieralny ślad na obudowie monitora. A dlaczego przeczytacie już za moment.

Fabuła:
W starożytnych czasach rasa gigantów zbuntowała się przeciwko radzie starszych, wywołało to długą wojnę w której zwyciężyli ludzie wspomagani przez bohatera dzierżącego złoty topór, podarunek od Thora - boga gromów. Lata minęły, panował pokój rządził dobry król posiadający gemy magii, które odpowiadały za odpowiednie żywioły i chroniły go przed zakusami jednego z rasy gigantów pragnącego wywołać kolejną wojnę. Na dworze dobrego króla znalazł się zdrajca, jeden z ministrów króla, który wykradł mu gemy i zaniósł do największego z wrogów króla, zagłada wisi więc w powietrzu i w tym momencie wkraczamy my. Tak mniej więcej zarysowuje się historia opowiedziana w intro gry.

Rozgrywka: czyli przypowieść o profanacji
Dobrze że ołówek jedyna ostra rzecz został odrzucony w bok, bo jak to pisze to drżą mi ręce, a ścięgna sztywnieją, pomyślicie sobie: "mój Boże ale to musi być kaszaniasta gra!". Wręcz przeciwnie, gra jest całkiem dobra i udana, szkoda tylko że ktoś już wcześniej ją zrobił. Jeśli popatrzyliście na screeny to mogliście pomyśleć: "co za idiota wziął screeny z Zeldy!". No niestety nie było pomyłki, a opisywana dziś gra jest totalną zżynką z produktu Nintendo, wszystko jest praktycznie identyczne, nawet tarcza trzymana w łapach naszego ludzika wygląda identycznie. Zasady też podobne: walka jak w Zeldzie - podchodzimy do przeciwnika i ciach, tak samo jak w Zeldzie gdy wybijemy wszystkich w jednej planszy mogą pojawić się tajne schody do jakiegoś sklepu, identycznie też musimy powłazić do jakichś zabudowań by po przejściu labiryntu walczyć z bossami... płakać mi się chce nawet nie ma co opisywać, bo każdy kto grał w Zeldę od razu będzie wiedział o co chodzi, a ten kto nie grał to niech wybierze jednak Zeldę przynajmniej pogra sobie w oryginał.

Grafika:
Powinienem wpisać jedno słowo: Zelda, po czym przejść do kolejnego punktu. Wystarczy popatrzeć na screeny, nie sądzę by ktoś mógł nie wpaść na to od kogo "pożyczono" pomysł na tę gre: ot cała filozofia: wziąć sprzedajną grę, wymienić postać (choć nie do końca, bo tarcza została), dać inne potworki, dorobić jakąś fabułę i modlić się by nikt się nie zorientował. A w skrócie grafika jest pośrednia między pierwszą Zeldą na Nesa a trzecią na Snesa.

Muzyka:
Pomimo bólu wynikającego z zaciskania zębów byłem w stanie stwierdzić, że muzyka jest taka jak w większości produkcji z tego okresu, czyli wyjątkowo niemelodyjna. Koniec kropka.

Podsumowując:
Jestem jedynie ciekaw czy w związku z tą grą nie było jakiejś afery, no bo tak oczywista zżynka nie mogła przejść bez echa... ale stare dzieje, zapomnijmy że ten tytuł w ogóle istnieje. Gra dostaje u mnie najniższą możliwą ocenę i to do tego z minusem;) i chyba nie ma wątpliwości za co, a jakby były to napiszę: za oczywistą próbę dorobienia się na sukcesie jednej z najbardziej rozpoznawalnych postaci Nintendo. A tak gdybym nie znał Zeldy spokojnie gra dostałaby coś w okolicach 3+

Moja ocena: 1-/6