Pretty Soldier Sailor Moon: Another Story

Istnieją anime, o których każdy musiał słyszeć. Niektórzy je lubią, niektórzy nienawidzą, ale nikt nie jest obojętny. Każdy ma wyrobione własne zdanie. Należy do nich z pewnością seria Sailor Moon, która onegdaj była emitowana u nas na Polsacie (przemilczę fakt kiepskiego tłumaczenia). Gdy w 1993 roku świat ujrzał anime, powstał wielki boom na wszystko z nim związane. Przeróżne firmy produkowały najrozmaitsze figurki, zabawki i tym podobne. Fala popularności serii nie ominęła, rzecz jasna, także rynku gier konsolowych. Fani odczuwali jednak brak rpg bazowanego na serii. Firma Angel w 1995 r. naprawiła to niedopatrzenie. Niestety, grą mogli cieszyć się jedynie Japończycy. Dopiero w 1999 r. grupa Bishoujo Senshi Translations wydała pełne tłumaczenie gry. Poziom profesjonalizmu, jaki wykazali, jest godny podziwu. Nie byłbym sobą, gdybym nie zajął się tłumaczeniem na język polski :) Przejdźmy jednak do samego opisu.

Scenariusz:
Pewnego letniego dnia powietrze przeszyło coś niepokojącego. Oczywiście nie umknęło to uwadze naszych milusińskich. Usagi (Sailor Moon) odkrywa, że w sklepie jubilerskim zaatakował demon. I nie byłoby w tym nic dziwnego poza faktem, iż został on w przeszłości pokonany. Po wstępnym zbadaniu sytuacji okazało się, że nie jest to przypadek odosobniony. Dawniej pokonani wrogowie wracają i sieją zamęt i spustoszenie w przeróżnych zakątkach świata. Zgodnie z waszymi przypuszczeniami, steruje nimi coś... albo ktoś. Myślę, że tyle wystarczy, by was choćby na chwilę przykuć do ekranów.

Rozgrywka:
W grze możemy swobodnie poruszać się po standardowej mapce świata. Co jakiś czas, może nawet częściej niż w "normalnym" rpg, przeszkadzają nam potwory. Fanom większość powinna być znana z chodzonych bijatyk opartych na anime. Jak to zwykle bywa, pojedynek odbywa się na oddzielnym ekranie. Podczas niego możemy zaatakować wręcz lub wyręczyć się jednym z czarów. Oprócz tych znanych z anime dodano także tzw. techniki łączone (link techs). Polegają one na łączeniu ataków dwóch lub trzech czarodziejek. Można je zdobyć po każdej walce, aczkolwiek nie jest to przymusowe. Wyjąwszy częstsze niż zwykle walki, gra cechuje się też innymi drobnymi odstępstwami od standardu rpg. MP są tutaj przedstawione w formie kryształków, których może być maksymalnie 12. Żeby nie było za mało, są regenerowane po zakończeniu walki. Przedmioty przywracające MP pójdą więc w ruch głównie w walkach z bossami. Sporym ułatwieniem jest też regeneracja HP po awansowaniu na kolejny poziom.

Grafika:
Strona graficzna gry sprawia bardzo sympatyczne wrażenie. Fani anime z pewnością docenią postaci w super-deformed podczas walki i na mapce. Co więcej, dialogi są opatrzone twarzyczkami postaci. Wyglądają one świetnie, szczególnie biorąc pod uwagę możliwości poczciwego SNES'a. Animacje ataków z kolei nie są zachwycające, ale też nie rażą. Po chwilce człowiek się do nich całkiem przyzwyczaja.

Dźwięk:
Klimat muzyczny gry jest całkiem przyjemny. Niestety, i tu są pewne mankamenty. Niektóre tematy muzyczne szybko się osłuchują. Poza tym do muzyki nie mam zastrzeżeń. Warto wspomnieć, że każdy atak w grze ma przypisany głos seiyuu (osoby podkładającej głos) danej czarodziejki. To dość miły dodatek, spotykany w niewielu snesowych grach.

Podsumowanie:
+ ciekawy klimat "interaktywnego anime"
+ przesycony klimatem serii
+ sympatycznie wyglądająca grafika
+ głosy bitewne
+ ogólnie przyjemna muzyka
- chwilami przesadna liniowość (niektórzy to lubią)