Ultima V: Warriors of Destiny

Każdy maniak crpg ma jakąś grę, od której zaczęła się jego przygoda z tymi grami. Po takim wstępie pewnie łatwo się domyślić, że w moim przypadku była to właśnie Ultima V. Mimo iż potem grałem w wiele lepszych crpg-ów, jednak dla mnie ta gra na zawsze pozostanie numerem jeden. Dla graczy którzy zaczynali od Baldur's Gate czy Morrowinda, prawdopodobnie nie będzie im się podobała- ze względu na przestarzałą grafikę, niewygodny interfejs etc. Jednak są w grze takie elementy, które sprawiają że warto chociaż spróbować w nią zagrać.

Jednym z takich elementów jest na pewno fabuła, która jest tutaj chyba najlepsza spośród wszystkich Ultim. Otóż Avatar wyciągając z wielkiej otchłani stygijskiej Kodeks Najwyższej Mądrości, niechcący doprowadził do uwonielnia ze szczątków klejnotu Mondaina trzech Panów Cienia. W tym czasie z podziemi na powierzchnię zaczęły wychodzić potwory, dlatego Lord British powołał zgromadzenie ośmiu magów, którzy zapieczętowali wejścia do podziemi, zaś sam Lord British wyruszył na czele wyprawy do podziemnego świata, aby zbadać jaka była przyczyna wyjścia monstrów. Wkrótce Panowie Cienia zabili wszystkich uczestników wyprawy, samego zaś Lorda Britisha uwięzili w ciemnym lochu. W tym czasie władzę w Brytanii przejął Lord Blackthorn, który prawdopodobnie uległ złemu wpływowi Panów Cienia. Po przejęciu władzy wybudował na jednej z wysp potężną twierdzę i wprowadził okrutne prawa. Niektórzy mieszkańcy Brytanii założyli ruch oporu i potajemnie wezwali Avatara, aby ponownie zaprowadził porządek i ład w całym królestwie.

Sama rozgrywka jest również ciekawa. W trakcie wędrówki możemy odwiedzić wiele zamków, miast, wsi, podziemi, czy innych ciekawych lokacji. Po wejściu do podziemi, widok zmienia się na 3D (coś ala Beholdery lub Dungeon Master). Nasza drużyna może liczyć maksymalnie sześć osób, przy czym tworzymy tylko samego Avatara (odpowiadając na pytania), na resztę postaci, które się do nas po drodze przyłączą, nie mamy żadnego wpływu. Świat jest przedstawiony z góry, zaś nasza drużyna jest przedstawiona za pomocą jednej ikony, podobnie jak miasta i inne lokacje. Dopiero wejście do trybu walki, pozwoli nam pokierować każdą postacią z osobna. W miastach spotkamy wielu npc-ów, którzy w przeciwieńswie do większości znanych gier, nie stoją cały czas w miejscu, ani nie łażą całe życie bezcelowo po mieście. Każdy npc ma ustalony harmonogram dnia (np. rano pracuje, później idzie do tawerny, potem znowu do pracy, wieczorem spać itp.), co jest świetnym rozwiązaniem. Pamiętam jak pierwszy raz grałem w Ultime 5, to potrafiłem spędzić całe godziny, śledząc co dane postacie robią w ciągu dnia. Z prawie każdym npc możemy porozmawiać, aby dowiedzieć się o ważnych dla naszego zadania rzeczach, a także o sprawach przyziemnych i nieistotnych takich jak praca, zainteresowania, itp. Mimo iż dialogi są dobrze rozbudowane, to jednak sam tryb rozmów to trochę chybiony pomysł. Polega on na wpisywaniu słowa - klucza, co może utrudnić grę osobom nie znającym języka angielskiego. W grze spotkamy wiele osób, które zechcą się do nas przyłączyć, ale wśród nich mogą być także zdrajcy, więc lepiej być ostrożnym.

System walki jest dość sprawny, prawie nie zmieniony w stosunku do Ultimy IV. Na szczęście w przeciwieństwie do ww. gry, wprowadzono możliwość atakowania na wszystkie kierunki, a nie tylko w przód, tył lub na boki. Same postacie niestety nie mogą się poruszać po skosie, tylko tak jak wieża szachowa. Przedmiotów i broni w grze nie ma bardzo wiele, jednak myślę że dostępne uzbrojenie można uznać za wystarczające. Od najprostszych mieczy i broni miotanych, przez magiczne łuki i siekery (nieograniczony zasięg, zawsze wraca po rzuceniu), aż po mistyczne miecze i tarcze i szklane miecze (natychmiast zabijają każdego, lecz pękają po pierwszym ciosie), które są trudne do odnalezienia. System magii jest również bardzo ciekawy. Możemy wybierać spośród ośmiu kręgów zaklęć (w każdym kręgu jest po osiem zaklęć), z których niektóre mają ciekawe efekty (np. zatrzymanie czasu). Do rzucenia zaklęcia postać musi znać słowa mocy, posiadać odpowiednie współczynniki (można je kupić w niektórych miastach) i posiadać odpowiedni poziom doświadczenia (np. Avatar piątego poziomu może rzucać zaklęcia z pierwszych pięciu kręgów magii). Postać jest opisana za pomocą zaledwie paru podstawowych cech (siła, zręczność, inteligencja, punkty życia i magia), które rozwija wraz ze zdobywaniem kolejnych poziomów doświadczenia, lub po rozmowie z kodeksem (jeśli wcześniej odbyła wizyty w świątyniach).

Na koniec jeszcze parę słów o interfejsie, który jak wspomniałem we wstępie, jest jedną z głównych wad Ultimy V. Co prawda dla mnie to wadą nie jest, gdyż gram w Ultime już od bardzo dawna i zdążyłem się już przyzwyczaić, jednak dla osób które nie miały styczności z grą, może się okazać on barierą nie do przebycia. W grze jest bardzo wiele komend i trzeba pamiętać gdzie jaka komenda się na klawiaturze znajduje. W grze dodatkowo praktycznie nie korzysta się z myszki, co zmusza do wyuczenia się wszystkich komend na pamięć. Grafika nie zachwyca, ale jest całkiem czytelna i ładna (jak na grę z tamtego okresu). Warto zwrócić uwagę na ładne wykonanie postaci, które są nawet animowane (jak łatwo się domyślić, ta animacja jest najprostsza z możliwych). Ogólnie grafika jest dobra, choć trochę rozpikselowana. Dźwięki usłyszymy tylko te jakimi nas uraczy PC Speaker, osobiście pierwsze co robię po rozpoczęciu gry to wyłączenie dźwięku:).

Ogólnie gdyby nie niewygodny interfejs i system rozmów, byłaby to świetna gra. Lecz mimo tych wad posiada wiele zalet (przede wszystkim fabuła) które sprawiają że warto w nią zagrać.
Ps. Przygotowywany jest remake Ultimy V na engine Dungeon Siege. Więcej info pod http://www.u5lazarus.com/