Shin Megami Tensei IV: Apocalypse

Fani prawdziwych shyn megumi tensai nie mają łatwego życia. Czasem zdaje się, że fatlus wstydzi się swoich korzeni i wolałby skupić się na dojeniu high school rom com VN, tfu, Persony. Nawet jak coś wychodzi raz na dekadę to nie można oprzeć się wrażeniu, że nikt tego specjalnie nie testował, nikt w to nie grał, a nawet jak były zauważone jakieś problemy QA to były zlewane na zasadzie chyba „powiemy że to wyzwanie i tak miało być” – patrz chociażby towarzysze w SMTIV którzy więcej przeszkadzali w i tak niełatwej grze, niż pomagali. Niemniej na bezrybiu i rak ryba, więc gdy tylko wyszła kolejna gra, zgarnąłem ją na premierę, bez specjalnego wnikania w temat.

Grą tą było Shin Megami Tensei IV: Apocalypse. Jak można zgadywać na podstawie tytułu, nie jest to zupełnie nowa gra. Ściśle mówiąc, jest to alternatywne uniwersum, które zaczyna się tak jak bazowa czwórka, ale przez pewne wydarzenie skręca w radykalnie innym kierunku. Tym razem sterujemy nie samurajem Mikado, a nastoletnim chłopcem o imieniu Nanashi („Bezimienny” lmao). Chronologicznie jest już późny midgame SMTIV, Flynn istnieje i najwyraźniej robi Neutral End. Niestety Nanashi ledwo po ukończeniu tutoriala trafia na bandę wysokopoziomowych demonów i zostanie bezceremonialnie zarżnięty. W tym momencie kontaktuje się z nim niejaki Dagda, oferując mu wskrzeszenie w zamian za sojusz, choć czemu ten sojusz miałby służyć zbytnio nie wyjawia. Nanashi wraca zatem do życia, a gra przydaje mu złowieszczy tytuł – „Godslayer”. Od tego momentu uniwersum SMT4 skręca w radykalnie odmiennym i kompletnie nieprzewidzianym kierunku.

Fabularnie IMO „czwórka plus” stoi na całkiem sensownym poziomie. Jest mrocznie, jest apokaliptycznie, główni gracze mają w miarę ciekawą charakteryzację, rzeczy zakulisowe też są dość intrygujące. Purystów SMT może jednak odrzucić kwestia tradycyjnego wybierania zakończeń – 4:A nie oferuje podziału między law/neutral/chaos, ani między czymkolwiek do diabła były opcje w trójce. To znaczy – owszem, jest punkt przełomowy, gdzie można stanąć po stronie prawa albo chaosu, ale obie opcje prowadzą do szybkiego i przedwczesnego game over. Prawdziwy wybór jest dokonywany nieco później i prowadzi do jednego z dwóch dość radykalnie odmiennych zakończeń, które chyba mógłbym określić jako spór cynizm vs idealizm. Poza tym wraca pewna dawno nie widziana hehe twarz, którą będzie trzeba, hihi, w główkę strzelić.

Od strony mechanicznej są gigantyczne postępy. W grze wprowadzono całe tony usprawnień i modyfikacji, które w ogromnym stopniu ułatwią życie, od kwestii interfejsowych po takie rzeczy jak odrobinę mniej denerwujący system inicjacji walk (jest ten sam z grubsza, ale bardziej sensowne timingi). Sporej przebudowie ulegli towarzysze NPC – jedna z gorszych mechanik bazowej czwórki tutaj jest wręcz przeciwnie – bardzo pożyteczna. Przede wszystkim AI NPCów wreszcie istnieje i nie będzie tak, że wróg dostanie darmowego smirka czy dodatkowe press tury bo NPC skopał sprawę. Poza tym ich skillsety są znacznie bardziej przemyślane – każda możliwa postać ma swoją specjalizację, a i bardzo szybko pojawia się wybór, kto konkretnie ma brać udział w walce – buffer, healer, czy może jeszcze ktoś inny. Tym razem też przyłożoną większą uwagę do wyważenia gry – owszem, z czasem robi się po megatenowemu trudno i coraz trudniej, ale nie ma takich sytuacji jak w czwórce, gdzie potrzebny był potężny grind już od pierwszych poziomów map.

Podsumowując – SMT4:A to najlepszy megaten od bardzo dawna, oferujący zarówno spoko fabułę, jak i (po raz pierwszy od chyba trójki jak nie dalej) sensowny, przemyślany i konsekwentny poziom wyzwania.

Plusy:
+ czwórka, ale wreszcie dopracowana
+ ciekawa fabuła, zrywająca nieco z konwencjami serii
+ nadal OK oprawa

Minusy:
- hm, tylko dwa zakończenia?

Ocena: 5-/5