Shadowrun

Przyszłość. Mroczna i ponura... środowisko zanieczyszczone w stopniu tak wielkim, że od gęstego smogu ludzie zapomnieli jak wygląda światło słoneczne. Wszystko pokrywa brudny, szaro- brązowy nalot, pamiątka po industrialnym rozkwicie, a może po nuklearnych wróżbach. Ludzie chciwi, bezwzględni, zrzeszający się w gangi, w świecie gdzie liczy się tylko siła. Z drugiej strony Orki, zieloni brutale wyrwani wprost z kartek Tolkiena, starożytne smoki czy rubaszne krasnoludy. Te dwa światy mogą ze sobą koegzystować i jak pokazuje znany i doceniony na zachodzie system rpg "Shadowrun" - mogą to robić naprawdę efektownie.
Świat Shadowruna to mieszanina Gibsonowskiego "Cyberpunku", "Fallouta" Fargo oraz klasycznego fantasy spod znaku Warhammera. Adaptacji tego świata z kart podręczników na ekrany i monitory było niewiele, a "Shadowrun" na Segę Genesis, którego mam dziś przyjemność opisywać, należy do najlepszych.

Przede wszystkim, wyjątkowo jak na RPG wydane na konsole i dla konsoli, jest bardzo nieliniowy i otwarty na działania gracza. Aby go ukończyć trzeba rozwiązać trzy wątki fabularne, ale można to robić w dowolnej kolejności, jeden po drugim lub naraz. Poza tym są dziesiątki questów pobocznych, w postaci zleceń pracy. W ten sposób można grać bardzo długo zarabiając dla postaci kolejne pieniądze i punkty karmy.

Fabuła.
Seattle roku 2058 -megalityczne miasto przyszłości. Ktoś zleca zadanie. Pod osłoną nocy grupka shadowrunnerów (w terminologii tego systemu tak się nazywa poszukiwacza przygód) skrada się przez zniszczone tereny industrialne. Cel jest jeden- wykonać zlecenie, ryzyko wydaje się niewielkie. Nagle najemnicy zostają zaatakowani przez nieznane oddziały. Część masakry zostaje zarejestrowana na kamerze w oku jednego z shadowrunnerów. Nikt z małej grupki nie przeżył... i nie byłaby to zbyt poruszająca w tym okrutnym świecie wiadomość, gdyby nie to, że jedną z ofiar jest twój brat- Michael. Wydajesz ostatniego Nuyena (waluta przyszłości, prawdopodobnie futurystyczny jen) aby dostać się do Seattle, odebrać rzeczy brata i dowiedzieć się, co było przyczyną jego śmierci. I tu zaczynają się schody... a zarazem zaczynamy grę, pełną poszukiwania śladów, nawiązywania kontaktów i wykonywania zleceń.

Świat
Składa się z miasta Seattle i okolic. Jest też Cyberprzestrzeń, w świecie Shadowruna zwana tradycyjnie "MATRIX". Po sieci można podróżować, w sieci można wykonywać wszelakie zlecenia związane z włamaniami i zdobywaniem informacji. Służy do tego masa specjalistycznego sprzętu- cyberdecki i programy niezbędne "hackerowi". To się nazywa Netrun.

Do wyboru mamy na początku trzech bohaterów- silnego fizycznie Samuraja- czyli po prostu standardowego "fightera". Dalej jest obeznany z tajnikami Netrunu Decker, oraz na końcu posługującego się psioniką Gator Shaman. Dalej jeszcze w czasie gry możemy włączyć do drużyny kolejne dwie postacie- zwykle odbywa się to przez wynajęcie za określoną sumę pieniędzy. W walce sterować będziemy tylko jedną postacią, pozostałe będą zachowywały się wg swojego "widzimisię", które jednak można lekko modyfikować w menu.

Grafika
Graficznie Shadowrun z Mega Drive ustępuje swojemu rywalowi - adaptacji Shadowrun na Super Nintendo. Grafika jest prostsza, uboższa w kolory i mniej czytelna. Widok mamy od góry, nieco pod kątem, izometryczny- taki jak np. w Legacy of Kain czy większości gier RTS. Czasami dopiero po dłuższej chwili mogę stwierdzić, jaki element świata gry odwzorowuje szaro- bura, siermiężna bitmapa. Wiele w grze odbywa się też w sferze wyobraźni, a nie realnej rozgrywki. W barze nie widzimy swoich kontaktów (tzw. ze względu na anonimowość zwanych Mr Johnsonami). Trzeba też napisać o osobnej kategorii rozgrywki w Shadworunie, jakim jest ekran wyboru. Wiele razy w grze, podczas losowych ulicznych wydarzeń, podczas dialogów oraz w budynkach użyteczności publicznej gra przenosi się na osobny ekran, na którym poza symboliczną ilustracją graficzną tego co się dzieje, widzimy tekstowy opis sytuacji. Pod spodem wypisane są nasze możliwe reakcje. Wybieramy je prosto klawiszami A, B, C na padzie Segi. Pomysł całkiem ciekawy i zbliżający Shadowruna do papierowego RPG.

Dźwięk
Muzyka tragiczna, zaledwie w kilku miejscach ciekawsza, brzmi jak pobrząkiwania taniej emulacji Sound Blastera, ale akurat w tego typu grze nie razi to tak bardzo. Czasami autorzy w plastikowe "bity" wplatają samplowane dźwięki, syntezę mowy, jak np. w jednym z pierwszych barów. Ale nawet przy użyciu tej "zaawansowanej" ;) technologii muzyka w grze brzmi raczej żałośnie. Z dźwiękiem jest nieco lepiej, w sumie sampli nie jest wielka ilość, a prezentują standardowy poziom.

Walka
W czasie rzeczywistym. Rozwiązana bardzo prosto- jednym klawiszem zmieniamy cele- w które automatycznie strzela nasz bohater, drugi przycisk to "fire"- trzeba go wciskać szybko i rytmicznie. Mimo to gra bywa bardzo trudna- zanim ubijemy przeciwnika, ten w kilku krokach podbiega do nas i zabija nas wręcz. Trzeba dużo biegać, odpowiednio szybko reagować i wykorzystywać przeszkody terenowe aby bezkarnie razić wroga.

Statystyki i inwentarz
Cała masa współczynników, składa się na nie kilka ekranów. Inwentarz, z opisami przedmiotów - pancerzy, pistoletów czy karabinów. Bardzo dużo współczynników, jednak ich podnoszenie odbywa się zwykle przez dokupowywanie cyberwszczepów (a jakże, nie mogło tego zabraknąć w futurystycznej grze). Za zabijanie nie dostajemy prostego doświadczenia, zwykle pozostają jednak przedmioty. Współczynnik karmy (jak kto woli - reputacji) podnosimy wykonując zlecenia. Aha, w grze zaimplementowano też poziom nastawienia postaci w drużynie do głównego bohatera - ewenement w skali konsolowej. Jak będziesz postępował niezgodnie ze światopoglądem innych, to możesz ich nastawić przeciw sobie. A w grze można robić wiele rzeczy sprzecznych z podstawowymi normami społecznymi - nie tylko włamywać się i kraść... jeśli masz ochotę możesz wyciągnąć na ulicy broń i zacząć strzelać do niewinnych przechodniów.

Podsumowując- Shadowrun to mimo swej siermięgi wizualno- dźwiękowej wielki, ciekawy i dający graczowi dużo swobody RPG. Można w niego grać długo albo krótko, ma wielką grywalność, można go też przejść wiele razy - za każdym razem będzie inaczej. Idealna gra dla rpg-owych wyjadaczy lubiących klimaty futurystyczno- cyberpunkowe, nie zrażających się odstającą od współczesnych standardów grafiką.

MOJA OCENA: 4/5
PLUSY: fabuła, świat, mnogość opcji, cyberprzestrzeń, nieliniowość.
MINUSY: grafika, muzyka, momentami stopień trudności.

mastyl2@wp.pl