Magicka 2

Wiele gier nauczyło nas, że jeżeli tytuł jest dobry to, aby zrobić dobrą kontynuacje nie trzeba wiele zmieniać, a jedynie wzbogacić produkt o nowe elementy. Czy mimo zmiany producenta gry, Magicka 2 nadal będzie przyzwoitym kąskiem, a nie jedynie odgrzewanym kotletem? Tego dowiecie się z mojej recenzji. Zapraszam. 

Na pierwszy rzut oka gra bardzo przypomina pierwowzór. Podobnie jak wcześniej wcielamy się w jednego z czterech czarodziei i wyruszamy walczyć ze złem. Fabuła jest tu nikła, opowiada ona o świecie pogrążonym w wojnach, w którym urodziło się cudowne dziecko posiadające niezwykle moce oraz będące źródłem potężnych sił ciemności. Celem gry jest pomoc wampirowi Vladowi, poznane,u w pierwszej części gry w odnalezieniu dziecka. Jeżeli macie deja vu to całkiem uzasadnione, historia tu puszcza oczko to piątej odsłony The Elder Scrolls.

Oś fabularna kręci się wokół sześciogodzinnej przygody, w której przyjdzie nam odwiedzić kilka różniących się od siebie lokacji. Nogi poniosą nas przez lasy, góry, plaże czy wiejskie miasteczka, wszystkie te zamieszkują odmienni mieszkańcy, którzy nie zawsze są do nas przyjaźnie nastawieni i często zmuszeni będziemy do panicznego szukania słabego punktu przeciwnika, bo oczywiście każdy ma odmienny.

Mechanika została praktycznie niezmieniona, co w gruncie rzeczy możemy zaliczyć na plus. Znowu do dyspozycji mamy niemal dowolne mieszanie ze sobą 8 czarów. Napisałem niemal, ponieważ niektóre z nich niwelują się nawzajem np. rzucenie czaru złożonego z elektryczności i ziemi jest niedostępne. Zaklęcia możemy rzucać na siebie, przed siebie oraz na naszą broń czy szatę. Do dyspozycji mamy kilka rodzajów uzbrojenia, które dostosowujemy w menu głównym, a zdobywamy je poprzez wykonanie poszczególnego celu lub ukończenie poziomu. Prócz używania podstawowych żywiołów, większą role grają tu magicki, czary złożone z kilu żywiołów. Deszcz ognia, odepchnięcie, bariery lodowe i tym podobne. Bardziej skomplikowane zaklęcia możemy ustawić pod 4 skróty klawiszowe. Trzeba jednak pamiętać, że każdy czar ma swój cooldown i nie możemy ciągle go używać, inaczej ma się sprawa, kiedy rzucamy je za pomocą kombinacji. W grze pojawia się kilka nowości, jak na przykład możliwość chodzenia podczas rzucania czarów, którego bardzo mi brakowało względem pierwszej części. Zmianie uległa także oprawa graficzna, niewiele zmieniona, ale jednak. Aczkolwiek nie jestem do końca przekonany czy wyszło to grze na plus. Mnie osobiście podobała się bardziej w oryginale. 

Twórcy ponownie dają nam do zabawy czteroosobowy tryb kooperacji. W skład tego wchodzi kampania fabularna oraz obrona przed nacierającymi przeciwnikami. Ów co-op możemy ogrywać zarówno przez sieć jak i lokalnie. Zmian tu generalnie nie ma, jeżeli jednak ciekawi was rozgrywka w sieci polecam zapoznać się z moją recenzją pierwszej części.

Podsumowując, dostajemy odgrzewany kotlet, Grę, w którą oczywiście gra się przyjemnie, jednak nie jest to odsłona, jakiej oczekiwałem. Humor nie bawi tak dobrze jak kiedyś. Długość wątku fabularnego jest o wiele krótsza, a prócz niego zbytnio nie ma wiele rzeczy do robienia. Jest niby ten tryb hordy, szczere jednak mówiąc nie miałem zbytniej ochoty ograć go więcej niż 2 razy. Polecany zakup wraz z paczką znajomych na najbliższej wyprzedaży. 

Ocena: 6+/10