Nethergate

W 1998 roku Spiderweb Software ostatecznie zakończył prace nad całkiem popularną serią Exile. Zanim jednak stworzony został jej remake pod nazwą Avernum, pojawiło się jeszcze coś. To coś jest zapomnianym ogniwem pomiędzy obiema seriami (o skali zapomnienia niech świadczy fakt, iż o tej produkcji wspominam po 10 latach od jej wydania).

Fabuła jest ciekawa i oryginalna. Rzecz dzieje się w roku 60 AD, kiedy to Imperium Rzymskie pod wodzą Nerona stara się stłumić powstanie w Brytanii, któremu przewodzi rudowłosa Budyka (gdzie diabeł nie może, tam babę pośle). Tyle co do faktów zgodnych z prawdą historyczną. Tło historyczne wzbogacono elementami z legend celtyckich, odpowiednio je ubarwiając dodaniem magii. Opowieść toczy się wokół zapomnianej wioski Nethergate, gdzie zawiązuje się spisek mający na celu anihiliację rzymskich najeźdźców. W tym celu grupa autochtonów zamierza użyć resztki pozostałej magii, a naszym zadaniem jest im pomóc lub się im przeciwstawić w zależności od tego czy będziemy grać grupą rzymskich legionistów czy też pokierujemy drużyną brytyjskich wojów.

Wybór jednej z frakcji, którego dokonujemy na początku gry, oznacza nie tylko różnice w fabule. O wiele bardziej rzucają się w oczy różnice dotyczące statystyk, używanego oręża oraz co za tym idzie taktyki jaką będziemy stosować w trakcie walki. Opancerzeni panowie znad Tybru są bardo dobrze przeszkoleni w walce na pierwszej linii. Mają fajne miecze, oszczepy i ciężkie zbroje. Natomiast Celtowie mają fory w postaci zwiększonej ilości czarów, co w początkowej fazie gry stanowi duży atut. Jeśli chodzi o ekwipunek to troszkę się zawiodłem. Zamiast typowego oręża oczekiwałem broni typowej dla danej nacji. Czułbym się lepiej, gdyby oprócz mieczy były gladiusy, a obok oszczepów pilum (coś autorzy nie odrobili zadania domowego z historii).

Od strony technicznej, jak już wcześniej wspominałem, jest to coś pomiędzy Exile a Avernum. Spiderweb Software po raz pierwszy użył pseudo trójwymiarowego widoku izometrycznego, ale już sposób prowadzenia walk czy rozmów przypomina Blades of Exile. Konieczność zdobywania pożywienia również trąci myszką. Za to widać już odejście od broni obuchowej na rzecz toporów i mieczy oraz redukcję członków drużyny.

O wyjątkowości Nethergate wśród innych gier stworzonych przez Jeffa Vogela świadczy fakt, że w niej jako jedynej oparto system magii na kręgach, a nie na czarach dostępnych dla magów i kapłanów. Każdy krąg był uzależniony od wysokości współczynnika "Druidims" (ciężko wymyślić polskie tłumaczenie). Kręgi magii w Nethergate dzielimy więc na:
- Health Circle - dostępny na starcie zarówno dla Rzymian jak i Brytów. Zawiera czary leczące.
- War Circle - korzystają z niego obie nacje. Mamy tu możliwość zwiększenia obrony i obrażeń naszych bohaterów.
- Beast Circle - Celtowie mogą ich używać od początku rozgrywki, Rzymianie dopiero po wykonaniu pewnego zadania. Poziom tego kręgu musi być tak samo wysoki jak War Circle. U Rzymian ilość czarów w tym kręgu ma wartość stałą. Pozwala przyzywać potwory wspomagające nas w walce.
- Craft Circle - i w tym przypadku Rzymianie w przeciwieństwie do Brytów muszą wypełnić zadanie by móc z niego korzystać. Jego wysokość zależy od War Circle. U Rzymian ilość czarów w tym kręgu jest stała .Znajdziemy tu czary przydatne podczas eksploracji świata gry.
- Spirit Circle - czary z tej szkoły są codziennością dla Celtów, Rzymianie muszą dopiero odkryć ten krąg. Zależny od Beast Circle u Celtów, u Rzymian ilość czarów jest ograniczona. Możemy się wspomóc magią z tego kręgu walcząc z magicznymi stworami.
- Nether Circle - krąg dostępny tylko dla Brytów. Grupa pięciu najsilniejszych i bardzo trudnych do znalezienia czarów w grze.

Jeśli ktoś chciałby sprawdzić jak wygląda ten tytuł w praktyce to polecam jego reedycję - Nethergate: Resurrection wydaną w 2007 roku, bo oryginał zwykłego gracza odstraszy grafiką i przestarzałym interfejsem. Jeśli natomiast jesteś fanem Spiderweb Software, który z łezką w oku wspomina trylogię Exile i niecierpliwie czeka na Avernum 6, to będzie to dla ciebie ciekawa lekcja historii rozwoju tych sharewarowych produkcji.
Patrząc na grę z perspektywy roku 1999 wystawiam jej ocenę 3/5.