Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Raidou Kuzunoha vs. the Soulless Army

Wiadomo, że gry to biznes. Dlatego też developerzy zamiast prześcigać się w oryginalnych rozwiązaniach w gameplayu bazują na sprawdzonych metodach. Stąd też zalew mniej lub bardziej udanych sequelów i różnej maści spin-offów, które praktycznie mało co różni. Szkoda, więc że gdy ktoś próbuje zrobić coś oryginalnego musi to robić małym kosztem.

Shin Megami Tensei: Devil Summoner – Raidou Kuzunoha vs Soulless Army – czyli „gra o bardzo długim tytule” jest „budżetówką” wydaną przez nikogo innego jak Atlus. Jak widać po tytule DS należy do uniwersum Shin Megami co dla mnie jest już wielkim plusem. Ogólnie produkcje Atlusa są dla mnie ostatnio miłą odskocznią od Squarowych czy tri-Acowcyh epickich RPG. Głównie ze względu na specyficzny klimat tych produkcji oraz ich przesiąknięcie japońskością.

„Co w demonie piszczy”
Grę zaczynami swoistym tutorialem, który dla naszego bohatera jest niczym innym jak testem, gdzie udowadnia że jest godny nosić miano „Raidou Kuzunoha”. Owy tytuł jest przekazywany od setek lat ludziom zdolnym do oswajania i przywoływania demonów. Nasz bohater dostępuje tego zaszczytu i stoi przed trudnym zadaniem obrony industrialnego Edo (Tokio) przed demonami.

Cała fabuła zaczyna się w chwili porwania pewnej młodej dziewczyny, która przed swoim zniknięciem zdąży jeszcze nas poprosić żebyśmy ją zabili... Twórcy mają ode mnie wielki plus za poprowadzenie fabuły. To, że pracujemy w agencji detektywistycznej sprawiło, że oprócz elementów czysto erpegowych gra ma także elementy przygodówkowe. Sprowadza się to do szukania śladów, przesłuchiwania świadków czy korzystania z odpowiednich przedmiotów w odpowiednim miejscu. Poza tym te elementy są tak sprytnie wplecione w całą rozgrywkę, że cały czas mamy wrażenie że i tak gramy w „czystego” RPG. Do wyżej wymienionych czynności dołączmy jeszcze umiejętności naszych demonicznych podopiecznych. A to ognisty demon kogoś „przypali” i ten w przypływie furii wykrzyczy nam swoje troski, a to poczytamy komuś w myślach czy podsłuchamy ważną rozmowę. Przykładowo dzięki temu wejdziemy do podziemi domostwa pewnej szanownej rodziny by odnaleźć tam wielkiego demona alkoholika, który to, jeśli tylko dostarczymy mu alkohol, będzie woził nas na swym grzbiecie po morzach i oceanach Tokio :)

Sam wątek fabularny podzielony jest na 12 rozdziałów. Każdy z nich to osobna zamknięta historia, która jednak łączy się z innymi w logiczną całość i prowadzi nas do odnalezienia wspomnianej dziewczyny. Na samym jej odnalezieniu oczywiście gra się nie kończy! Szkoda tylko że pod koniec DS traci trochę swojego detektywistycznego klimatu i fabuła robi się nieco zbyt nadmuchana (ratowanie świata once again!), ale widocznie takie są kanony gatunku.

Oczywiście nasz summoner oprócz zdolności dedukcyjnych całkiem nieźle macha swoją kataną oraz oczywiście przywołuje demony. Walki to bardzo prosta i niestety nieco niedopracowana siekanka. Demony przywoływane przez nas w walce niestety inteligencją nie grzeszą i bardzo często giną. Sam system też nie jest za bardzo rozbudowany. Kwadratem nawalamy kataną (3-ciosowe combo i tyle), trójkątem strzelamy, pod X uchował nam się blok. Poza tym pod R1 mamy menu z którego wybieramy demony, używamy itemków itp. Ale wracając do bloku. Grając mocno defensywnie sam Raidou jest w stanie pokonać większość oponentów. Dlaczego? Ano, dlatego że ciosy przyjmowane na blok zabierają nam śmieszne ilości HP w ilości 2-5 niezależnie od poziomu przeciwnika. Drugim ułatwieniem oprócz bloku jest to, że podczas używania itemów czas w walce na chwile staje i ataki przeciwnika nie robią nam nic. Sama walka jest dość dynamiczna, nie brakuje niezłych efektów czy dźwięków. Jednak wyżej wspomniane „udogodnienia” czynią ją banalną.

Wracając jednak do naszych milusińskich demonów. Każdy z nich reprezentuje jakiś żywioł co wiąże się z różnymi odpornościami i słabościami. Kluczem do sukcesu w walkach (głównie tych z bossami) jest znalezienie słabego punktu przeciwnika i wybranie odpowiedniego demona. Demony możemy także łączyć by otrzymywać ich różne krzyżówki, poświęcać jednego w celu wzmocnienia drugiego czy „wkuwać” je w naszą katanę która przejmuje żywioł demona. Warty wspomnienia jest też „program lojalnościowy”. Po każdej walce rośnie współczynnik lojalności naszego demona. Wymaksowanie tego współczynnika sprawia, że mamy dostęp do specjalnego ataku wykonywanego wspólnie przez Raidou i demona.

Natomiast jeśli chodzi o audio-wizualia to jest całkiem nieźle. Postacie są przedstawione w pełnym 3D, biegają sobie po statycznych tłach, które chociaż nie są najwyższych lotów to oddają klimat industrialnego Tokio.

Zupełnie inną historią jest za to muzyka. Ciche plumkanie podczas miejskich spacerów czy ostre gitarowe riffy podczas walk są naprawdę świetne i szybko wpadają w ucho. Ale na tym udźwiękowienie się kończy. Jak wspomniałam wcześniej DS jest grą zrobioną małym kosztem, więc niestety poskąpiono na aktorów podkładających głosy postaciom. Przez co przez całą grę nie usłyszymy nic oprócz muzyki i jęków przeciwników.

Jednak nie dajcie się zwieść! Pomimo błędów, zbyt dużego encouter rate, średniej grafice i braku głosów ta gra naprawdę może wciągnąć na długie godziny. I chociaż spotkała się ze średnią oceną recenzentów to gracze przyjęli ją bardzo ciepło. Nie dziwne, więc że jeszcze w tym roku zostanie wydany sequel o jakże tajemniczym tytule Shin Megami Tensei : Devil Summoner : Raidou Kuzunoha Vs King Avadon.

Plusy:
-świetny klimat industrialnego Tokio
-muzyka
-fabuła oraz detektywistyczne smaczki

Minusy:
-zbyt duży encouter rate
-niedopatrzenia w grafice
-zbyt prosta

Ocena 4-/5 (kto nie lubi takich klimatów i jest uczulony na jakiekolwiek błędy w grach niech śmiało odejmie jeden punkt)