Dragon Force

Historia w pigułce
Sega Saturn to 32 bitowe dziecko japońskiego koncernu które znane jest właściwie tylko z tego że przegrało z kretesem walkę o odbiorców z playstation. Saturn był konsolą na którą ciężko było programować z racji skomplikowanej architektury. I wiadome było też że ma moc do wyświetlania grafiki 2D. Saturn nie zdążył osiągnąć maksimum możliwości z racji pospiesznego wprowadzenia Dreamcasta na rynek. A nie od dziś wiadomo że rpgi, zawsze wychodzą w dużych ilościach dopiero pod koniec żywota konsoli. Serwując najlepsze co można zwłaszcza pod kątem grafiki. Istotnie na Saturnie nie ma aż tak wielu rpgów jak na PS1. Za to większość z nich jest eksluzywna dla tego sprzętu, przynajmniej w anglojęzycznych krainach. Jednym z takich tytułów jest Dragon Force, po angielsku dostępny tylko na Saturnie. Wyprodukowane przez Segę ale tłumaczone przez wspaniałych mistrzów z Working Desings. Czy ten wydany bez mała 20 lat temu tytuł mógł konkurować z tytułami na playstation? Ba! Czy może jeszcze dzisiaj bawić? Na te oraz inne pytania postaram się odpowiedzieć poniżej.

Smocza drużyna
Pierwsze spore zaskoczenie to fabuła. Jako że gra jest taktycznym rpgiem na modłę Ogre Battle spodziewałem się mocno nasyconej politycznymi intrygami fabuły. Nic z tych rzeczy, historia to dosyć sztampowa opowieść o "złym bogu" który budzi się po poprzedniej porażce. W tym samym czasie wybucha konflikt obejmujący cały kontynent. My zaś, stajemy po stronie jednego z królestw aby w ostatecznym rozrachunku pokonać wszystkich jednocząc przy okazji właśnie Smoczą Drużynę aby pokonać złego boga Madruka. Powiem szczerze jest to lekkie rozczarowanie. Z drugiej jednak strony to nawet odświeżające, gdyż zwykle rpgi taktyczne są śmiertelnie poważne i polityczne. Uch, rymuję gdy recenzuję... Dragon Force na początku oferuje 6 królestw, dopiero po przejściu gry odblokowane są kolejne. Zasadniczo są podobne do siebie z różnicą perspektywy okazjonalnie postaci które można przyłączyć. Pomijam kwestie techniczne które omówię później.

101 vs 101
Taka jest właśnie maksymalna liczba jednostek które możemy zobaczyć w trakcie jednej bitwy. Dobrze przeczytaliście, ponad 200 sprite'ów poruszających się na raz na ekranie. Dodajmy do tego elementy otoczenia. Oraz oczywiście dwóch generałów którzy mogą rzucić czarem dla przykładu. Wszystko chodzi totalnie płynnie. Zero zwolnień. Istna maestria 2D do której z ówczesnych konsol tylko Saturn był zdolny. Poza ekranem bitewnym na którym spędzimy sporo czasu, Dragon Force wykonany jest schludnie. Potężna mapa świata, dostępna od samego początku gry ukazana jest z lotu ptaka. Po niej maszerują postacie głównych dowodzących. Każda jednostka z danego kraju na mapie wygląda tak samo. Może to lekko nudne ale ułatwia bardzo orientację w sytuacji gdy jednostek na raz widocznych jest kilkanaście. Menusy są proste w nawigacji. Bardzo przejrzyste co było wręcz koniecznością. Przy zarządzaniu armią złożoną z kilkudziesięciu generałów inaczej być nie mogło. Mikro zarządzanie które jest źle rozwiązane potrafi zdewastować przyjemność płynącą nawet z najlepszej gry. Dzięki Bogu udało się tego uniknąć

Fabuła opowiadana jest planszami z co ważniejszymi zdarzeniami fabularnymi, plus dużo jest gadających głów. Jedyne głosy usłyszymy w intro oraz outro. I chyba lepiej że tylko tyle bo gra aktorska wypada blado. Muzyka nie porywa, ale nie przeszkadza. Motyw odgrywany podczas walki towarzyszy nam przez całą grę właściwie jest tylko i aż tłem. Chociaż muszę wspomnieć że muzyka z ekranu zarządzania królestem według mojej żony była irytująca. A miała ją okazję usłyszeć tylko kilka razy więc to chyba kwestia gustu. Mi nie przeszkadzała. Nie puszczam jej sobie z mp3 żeby nie było ale spełniała swoją rolę

RTS-RPG
Nie jest to koncept nowy. Bardzo podobnie z wierzchu prezentuje się SNESowy Ogre Battle March of the Black Queen. Podobna mapa, podobne założenia. Gdy się wejdzie głębiej widać dużo różnic. Bitwami sterujemy sami, nie tylko ślemy jednostki w danym kierunku. Mamy olbrzymi wpływ na przebieg bitwy. Ba! Często jedna błędna decyzja spowoduje że przegramy z kretesem. I odwrotnie. Jak pisałem skala starć jest nieporównywalna z racji ilości jednostek. To dalej podobne do siebie gry. Jeśli lubicie Ogre Battle to Dragon Force jest jego młodszym kuzynem

Zajmijmy się samymi bitwami. Bezpośrednio sterujemy tylko przywódcą jednostki. Tuż przed rozpoczęciem wybieramy formację dla naszych wojsk. Następnie rozkazujemy co mają robić nasze jednostki. Opiszę to na zasadzie kilku przykładów aby rozjaśnić sytuację. Oponent wysłał na nas 80 sztuk kawalerii, my dysponujemy połową tej liczby. Są to łucznicy. Oczywista sprawa, zostają z tyłu i ostrzeliwują oponentów aż do ich wybicia. Z czynną pomocą generała który swoimi zdolnościami przetrzebił szyki wroga. Inny przypadek. Wraży generał ma potężny czar idący środkiem pola. Widzimy że ma wystarczająco MP aby go użyć oraz pasek cooldown ma prawie załadowany. Nasze wojsko na jedno polecenie rozchodzi się na boki pozwalając uniknąć ataku. Ostatni przykład. Został sam wrogi generał, nam zostało kilkunastu magów. Słabych w bezpośrednim starciu. Wysyłamy ich aby ustawili się tak by być poza zasięgiem miecza i co jakiś czas trafiać czarem dystansowym. Nawet jeśli nie ubijemy generała co daje wygraną to albo zmusimy go do poddania, w najgorszym wypadku zremisujemy starcie po upływie czasu. Bitwy w Dragon Force kończą się tylko gdy przywódca danej jednostki zostanie pokonany. Tak toczymy starcia do momentu gdy którejś stronie zabranie sił bojowych. Wyzerowanie HP przeciwnika daje dużą szansę na schwytanie go. A później na drodze negocjacji dołączenie do naszej jedynej słusznej sprawy.

Statystykami opisani są tylko generałowie. Jednostki są od nich w pełni zależne. Co prawda poziomy doświadczenia są ważne, bardzo dużą rolę odgrywa ilość jednostek które są do naszej dyspozycji. Nawet słaby generał ale z dużą ilością jednostek oraz taktyką może pokonać potęzniejszego oponenta. Urok taktycznego rpg. Mamy jeden slot na ekwipunek. Niezbyt wiele, zważywszy jednak na ilość zarządzania obecnego w grze śmiało powiem - dobrze że tylko jeden.

Jak się gra? Zdobywamy zamki, toczymy bitwy. Bach koniec tygodnia. Podsumowanie oraz nagradzanie generałów. Bardzo ważna część. Ilość nagród wpływa na ilość dostępnych jednostek. Nagradzać możemy każdą jednostkę nie tylko te które się sprawdziły w boju. Jest to konieczne również z innego powodu. Niektórzy oficerowie potrafią zdezerterować jeśli są źle traktowani. Bach kolejny tydzień. I tak aż do podbicia całego kontynentu. Fabuła toczy się wraz z postępem ekspansji.

Nowa rubruka proszę państwa - Czepialstwo. Pierwsza rzecz. Złe zbalansowanie niektórych jednostek. Smoczy ludzie są zbyt mocni dla wszystkich pozostałych jednostek walczących w zwarciu. Dwa, towarzyszyć generałom może tylko jeden typ jednostek. Nie ma możliwości mieszania. Zapewne wynika z ograniczeń sprzętowych. I tylko na początku rzuca się w oczy. Trzy, pewne mechaniki. Przykładowa sytuacja. Wróg atakuje nasz zamek. Z innej strony wysyłamu posiłki które juź właściwie są na miejscu. Pokonujemy napastników ledwie co. Oni wycofując się trafiają na posiłki które również wygrywają ale poprzez ucieczkę przeciwnika. Z racji że jest to bardzo blisko naszego zamku trafiają od razu na zamek. Kolejna walka ale tym razem bez przygotowania. Zdobywają nasz zamek od razu będąc zaatakowanym przez naszą poprzednią jednostkę. Bez naszego zamiaru w tym. Dużo jednostek w jednym miejscu potrafi wywołać spory chaos. Na mapie postacie potrafią się ślimaczyć. Koniec czepialstwa.

Smoki na Saturnie
Rpg sprzed dwudziestu lat może bawić oraz konkurować z grami na PS1 bez strachu. Dragon Force serwuje syndrom "jeszcze jedna tura". Zachwyca jakościa wykonania 2D. Bitwy są przemiodne. Mikrozarządzanie rozwiązano niemal bezbłędnie. Duży wybór królestw seruje zróżnicowany gameplay. Na początku przede wszystkim, później się to zlewa w jedną całość. Są sekrety do odkrycia. Taktyki do opracowania. Bardzo dobra gra. Warta sprawdzenia. Wyszła również na PS2 ale tylko po japońsku.

Venra - moja ocena: 5/5

plusy
- skala
- bitwy
- grafika

minusy
- skala na początku przytłacza
- czasami wolniejsze tempo