Fallout: Brotherhood of Steel

Zbrodnia i kara - bardzo dobry kawał literatury psychologicznej i, muszę przyznać - sporo dające do myślenia dzieło. Żeby nie zagłębiać się w opis fabuły i portret biednego Rodiona Raskolnikowa, powiem tylko, iż morał z owej powieści płynący w dużym uproszczeniu brzmi tak- "Nikt nie jest bezkarny, winni prędzej czy później doczekają odpowiedniej kary, czy to z rąk władz czy też losu". I powiadam wam, jeśli ani los, ani odpowiednie władze nie zajmą się panami odpowiedzialnymi za stworzenie czegoś, co nazwano "Fallout" i puszczono na PS2 i XBoxa, osobiście postaram się, by autorzy ponieśli STRASZLIWĄ karę za popełnioną zbrodnię.

Dziwi mnie, że pod tym... czymś podpisał się Interplay (wydawca i producent zarazem). Zawsze uważałem ich za geniuszy (nawet, gdy im nie wyszło przy niesławnym Descent to Undermountain albo nawet Lionheart) i nie spodziewałem się, że pod nazwą niemal świętą ośmielą się wypuścić coś tak prostackiego. Zrozumiałbym, gdyby omawiany dziś Fallout: BoS (błagam, nie mylcie tego tytułu z naprawdę dobrym taktycznym Falloutem z peceta) zwał się zupełnie inaczej- wtedy zapewne przeszedłby bez większego echa i mało kto by go zauważył. Ale jako że w tytule pojawiło się słowo elektryzujące tłumy, mało kto przeszedł obok obojętnie. I mało kto psów na owym dziwacznym tworze nie wieszał.

Jestem w stanie pojąć, iż specyfika zarówno samej konsoli (szczególnie kontrolera) jak i dość, nazwijmy to, inne spojrzenie graczy konsolowych na RPG mogły wymusić kilka zmian w strukturze rozgrywki i wydawanie takich a nie innych gier, nastawionych na akcję i elementy zręcznościowe. Nie przeszkadzało mi to nijak w genialnych Final Fantasy, ba, potrafiło oczarować, zarówno odmiennym podejściem do tematyki erpegowej jak i fabułą. Ale dwa sztandarowe przykłady, dlaczego NIE przenosić rdzennie pecetowych gier fabularnych na konsole pokazały dobitnie, iż pod pewnymi względami lepiej nie ruszać i nie bałamucić legend. Mowa oczywiście o Baldur's Gate: Dark Alliance i o dzisiejszym... przypadku.

Oba te programy łączy fakt, iż podpinając się pod wręcz kultowe serie, co nieco zarobiły, mimo że nie były choć w 1/10 podobne do oryginałów. Obie też są po prostu prymitywnymi do bólu hack-n-slashami. Do gatunku owego nic nie mam, takie Diablo przykuło mnie do monitora na dłuuuugie godziny. Ale tak Diablo, jak i np. Dungeon Siege miały coś, co zwykło się zwać w growym światku "miodnością". Tutaj zaś nie znajduję jej ani odrobinki.

Owszem, w tym falloutopodobnym tworze da się znaleźć kilka zalet. Grafika cieszy oko, nie jest to klasyczne izometryczne 2d jak w poprzednikach- mamy tu pełne 3d ze sporą warstwą wielokątów na postaciach i tłach. Efekty świetlne, wybuchy i tym podobne bajery też są niczego sobie. Muzyka- nawet potrafi wpaść w ucho, choć nie ma tu rewelacji w stylu "Maybe" otwierającego Fallout 1 czy tła muzycznego w Modoc z dwójki. Lecz na cóż mi to, skoro poza dość niezłą oprawą gra nie oferuje nic więcej?

W porównaniu z poprzednikami, już sam wybór postaci wygląda ubogo. Z początku mamy 3 bohaterów do wyboru (kobitka i dwóch facetów), przy czym niewiele się od siebie różnią poza facjatami. Nie można ich zmodyfikować, zaś genialny system charakterystyk SPECIAL poszedł w diabły i został paskudnie uproszczony aż do granic przyzwoitości. Cóż z tego, że mamy (typowe dla konsol) ukryte postacie, odkrywane wraz z postępami w grze, skoro też niewiele odmienić mogą one w samej rozgrywce?

A gdzie jest fabuła, złożona, wielowątkowa, z kilkoma zakończeniami i masą questów pobocznych? W tej grze się jej nie znajdzie- pretekstowa historyjka o zaginionych członkach naszego oddziału Bractwa Stali ma usprawiedliwiać nasze brnięcie do przodu i przebijanie się przez niezliczone hordy raidersów, ghuli, radskorpionów, robotów i supermutantów.

Walka to także bardzo kontrowersyjny element całości- niby barwna i dynamiczna, ale tak naprawdę zbyt chaotyczna i w efekcie po prostu włączamy auto-celowanie i ciśniemy przycisk na padzie odpowiadający za strzał (tudzież uderzenie). Zero pomyślunku, zero taktyki, no i nie zauważyłem też celowania w poszczególne części ciała, obecnego w poprzednich odsłonach. Dobrze, że przynajmniej zmiany broni można dokonać za puknięciem w jeden button, oszczędzono graczom żmudnego włażenia do ekwipunku.

Jako ciekawostkę dodać można, iż dano też możliwość skakania, uników i kucnięcia. Dwie pierwsze opcje bywają przydatne (do pokonania przeszkód terenowych i uchylenia się przed strzałami i ciosami wrogów), ale dla ostatniej nie znalazłem żadnego zastosowania.

Sam ekwipunek też wygląda ubogo- jedynie przy arsenale oddanym w ręce naszej postaci autorzy wykazali się inwencją, choć nie uświadczymy żadnych nowości, jeśli graliśmy w Fallout Tactics. Reszta inwentarza zaś to tylko stimpaki, karty do otwierania drzwi i parę innych mało znaczących bzdetów.

Krótko i treściwie mówiąc- bieda, mili państwo, bieda. I nawet cudowne "War never changes" nie ratuje tej produkcji od totalnej porażki. Ci, którzy Fallouta znają i kochają, będą pikietować przed sklepami sprzedającymi tą grę, żądając jej spalenia na stosie w imię wyższych racji. Ludziom, którzy nigdy w Fallouta żadnego nie grali, produkt może się spodobać, ale tylko na jakieś parę godzin, bo tyle potrzeba na ukończenie gry za pierwszym razem. Jeśli komuś zachce się przechodzić ją za drugim, zejdzie mu pewnie ze 3-4 godzinki. Ale nie znam nikogo, komu chciałoby się obcować z Fallout:BoS więcej niż raz. Szczerze odradzam.

Moja ocena: 2/10 (punkt za oprawę, punkt za proste sterowanie).