Crystals of Arborea

Ishar. Dzięki firmie Silmarsis spędzałem przy trzech grach z tej serii niemiłosiernie dużo czasu. Dopiero na CD śp. Gamblera (żebym to ja pamiętał na którym...) /JRK: 7/99/ zobaczyłem pełną wersję tej gry i dowiedziałem się, że Ishar miał przodka. Usiadłem do tej gry i... znów mnie wciągnęło...

Fabuła
Wydarzenia przedstawione w CoA dzieją się jakiś czas przed wydarzeniami z Ishar I . Młody książę Jared musi (z polecenia bliżej nieokreślonej osoby) powstrzymać złego maga. Jednak gość nie jest wcale tak łatwy do ubicia- potrzebne są tytułowe kryształy, aby wyrównać szanse. Naiwinie i prosto, ale cóż- takie RPGi były w tamtych latach, ale nadal może wciągnąć... ach, te wspomnienia:)

Oprawa
Grafika w roku 1990 zachwycała i szokowała swoją szczegółowością. Wystarczy spojrzeć na serię Isharów, aby dostrzec sporo podobieństw w stosunku do podstawowego silnika z CoA. Widok z oczu bohatera.
Muzyka- cóż, ja miałem wersję bez (problemy z identyfikacją karty dźwiękowej) więc się nie wypowiem:)

Interfejs
Normalka- poruszamy się z klawiatury lub myszą, skokowo, ruchy wieży szachowej. Zero nowości, jak każdy Ishar.

Drużyna
Standardowa ekipa siedmiu śmiałków, z tym że nie mamy możliwości werbunku- od razu stworzone są wszystkie postacie. Nie możemy ich nazwać, nawet głównego bohatera. Cóż, jednak jest to gra z 1990, która zajmuje ledwo jedną dyskietkę 1,44, więc czego tu się czepiać:)

Walka
Gdy napotykamy przeciwnika, ukazuje nam się plansza podzielona na 50 kwadratów, na której mamy gęby naszej drużyny i facjaty przeciwników. Poruszamy się po jednym polu i uderzamy we wroga, a on w nas. Nic odkrywczego, turówka. Niektórym się spodoba, niektórym nie...

Podsumowanie
Nie wypada oceniać tej gry, ponieważ jest prawdziwym dziadkiem, z mierną jak na dzisiejsze czasy oprawą graficzną, uproszczonym ekwipunkiem i infantylną fabułą. Mogę ja polecić wszystkim wyjadaczom serii Ishar oraz tym, którzy chcą wiedzieć, na czym Silmarils zarobił swoje pierwsze grubsze pieniądze:)