Hades

  Rzecz dzieje się w czasach antycznych, acz trudno jest stwierdzić kiedy dokładnie. Wiadomo kto już umarł, wszak jesteśmy w Krainie Umarłych, tam gdzie trafia się po śmierci. Choć niektórzy zrodzili się w tej krainie. Jedną z tych osób jest Zagreus będący tutaj synem Hadesa. Synem o buntowniczym usposobieniu, bo wbrew woli ojca postanawiającym - początkowo w afekcie, a następnie z premedytacją - opuścić domowe pielesze. Pierwsze próby skazane są na porażkę, z dalszymi wcale nie musi pójść łatwiej. Jakie są motywy naszej i innych postaci - pozostaje tajemnicą do odkrycia w trakcie wielogodzinnych starań. Bo mimo sprzeciwu ojca mamy okazję nawiązać przyjaźnie (a czasem i coś bardziej intymnej natury) z mitologicznymi postaciami herosów, bogów czy istot spoza tej kategorii. Jednakże większość napotkanych zjaw i innych stworzeń będzie nam zdecydowanie wroga.
  To opowieść o karkołomnych atemptach wydostania się na powierzchnię, ale też o skomplikowanych relacjach rodzinnych, gdzie członkowie rodu są równie potężni co i chimeryczni w nastrojach. Owszem, mieszkańcy Olimpu próbują nam pomóc, ale są wyjątkowo wrażliwi jeżeli wzgardzimy ich pomocą na rzecz wsparcia innego przedstawiciela panteonu. Sam protagonista ma również niełatwy charakter i często potrafi się złośliwie odciąć czy wręcz arogancko prowokować - często owocuje to konfliktem i wymierzonymi w niego aktami przemocy. I to może skończyć się śmiercią. I cóż z tego...?
  Śmierć oznacza ponowne rozpoczęcie mozolnej wędrówki na szczyt. Wracamy ze zdobytymi surowcami i poczęstunkiem oraz doświadczeniem. Monety, zdobyte Dary czy stworzone młotem Dedala ulepszenie oręża przepadają. Za pomocą Ciemności rozwijamy talenty z lustra Nyks. Kryształy pozwalają zbudować określone komnaty czy zlecić inne modyfikujące rozgrywkę kontrakty. Oferują też estetyczne wykończenia domu Hadesa, więc w sumie też naszego. Nektar i Ambrozja stanowią prezenty ofiarowanie których pozwala nam zyskać sympatię u innych postaci - to może być sposób na uzyskanie ich pomocy w postaci podarunku czy chowańca. Mamy też diamenty, które są rzadszą walutą niż kryształy, co oznacza że nabywamy za nie ciekawsze dobra. Pozostaje też Krew Tytanów służąca do ulepszania na stałe aspektów naszej broni. Początkowo władamy wyłącznie mieczem, ale zdobywamy też inne rodzaje oręża, w tym kilka pozwalających na prowadzenie walki z dystansu. Każda broń ma cztery unikatowe aspekty zmieniające jej sposób działania - jeden jest aspektem ukrytym i należy spełnić określony warunek aby się ujawniły. Wspomniane potrafią czasami zupełnie odmienić sposób walki danym orężem, choćby z racji innego funkcjonowania manewrów czy pojawienia się nowych właściwości.
  W starciu możemy korzystać z bazowego ataku - zależnego od broni, wszak mieczem walczy się inaczej niż łukiem. Broń posiada też atak specjalny - czasami silniejszy, a czasami inny, jak rzut tarczą. W swoim repertuarze bitewnym mamy też potężny Wystrzał krwawnika - atak zasięgowy zmierzający w kierunku pojedynczego wroga. Każda broń ma też odpowiedni atak wykonywany w czasie odskoku. Gdyby ten pluralizm opcji bojowych był zbyt skromny, to mamy jeszcze wspomniane Dary od bogów Olimpu. Atak może zostać przykładowo wsparty mocą osłabiania, specjalny atak odpychać wrogów, wystrzał razić piorunem kilku niemilców, a nasz odskok odbijać skierowane w nas ataki. Możemy jeszcze posiadać możliwość zadawania obrażeń po ich otrzymaniu (w tym też z dodatkowymi cechami jak choćby spowolnienie). Dary mogą też oferować większe szanse na surowce. I czasami bogowie współpracują oferując połączenie swoich mocy w przydatnym i o wyjątkowych mocach darze. Również specjalizacja w byciu beneficjentem jednego bóstwa bywa przydatna, bo oferuje ono dodatkowe dary dla posiadaczy poprzednich. Większość darów może też mieć zwiększany poziom i co za tym idzie skuteczność. Mało? To dodajmy jeszcze do tego możliwość uzyskania pomocy od Chaosu w zamian za odrobinę cierpienia i utrudnienie na kilka następnych komnat i mamy bardzo wiele możliwości przed nami. Wątpliwe czy starczy życia na każdą konfigurację talentów, aspektów broni oraz darów.
  Przebijamy się więc przez zastępy wrogów przez trzy odmienne etapy krain umarłych, każda to 12 losowych komnat, choć wiadome, że ostatnia ma czekającego na nas strażnika (albo i kilku) i komnata przed nią jest pozbawiona walki. Początkowo ilość oponentów jest mała i są oni słabi, z czasem rośnie ich liczba i szkodliwość. A przed wyjściem na powierzchnię mamy jeszcze konieczność odszukania... czegoś dla ostatecznego strażnika przed haustem świeżego powietrza. Na powierzchni czeka nas ostatni bój o wolność, ale zachowam w tajemnicy z kim.
  Gra ma też mechaniki rozwoju relacji z przyjaźnie nastawionymi postaciami - wystarczy często z nimi rozmawiać i wręczać podarki czyli Nektar czy na dalszym etapie znajomości Ambrozję. Czasami spełnić należy inny warunek, jak choćby zaistnienie fabularnie pewnego wydarzenia czy realizację przepowiedni Mojr (warte zrobienia, bo też nagrody są niemałe!). Tyle mechanicznie, ale bardziej istotna jest sama frajda pogłębiania relacji. Protagonista ma w sobie znaczne pokłady szelmowskiej charyzmy przemieszanej ze szczerym sercem i szczytnymi intencjami. Dialogi prowadzone z domownikami i sławnymi postaciami z mitologii są bardzo naturalne oraz mają swoją urokliwą dynamikę. Nie mamy wpływu na przebieg rozmowy, ale każda wymiana zdań to okazja do zdobycia informacji czy pogłębienia więzi. Cięty język z domieszką roztropności Zagreusa jest nagrodą samą w sobie. Przyjemnie jest też mieć okazję do nadpisania dalszych losów postaci takich jak Achilles czy Syzyf. Dodajmy do tego komentującego poczynania narratora i mamy tę jakość za którą cenimy Supergiant Games.
  Co jeszcze wyróżnia te studio? Otóż waga muzyki jako elementu współtworzącego historię. Ścieżka dźwiękowa bardzo inspirowana jest śródziemnomorskimi nurtami z eklektyczną domieszką elektroniki i instrumentów muzyki rockowej. Muzyka też płynnie splata się z historią, gdyż spotykamy jednego ze słynniejszych muzyków z eposów czyli Orfeusza.
  Osiągnięcia są trudne, ale fair. Acz napomknę, że najtrudniejsze z nich nie wyczerpują opcji samoutrudniania, które możemy sobie dobrowolnie zafundować! Nie wyczerpują też całości detali z jakich utworzone są postacie i wątki fabularne. Osobiście postanowiłem poznać możliwie najwięcej dalszej historii mimo kompletu osiągnięć. A, jedno z nich wpada za częste głaskanie Cerbera!
  Uważam Hades za bliskie wybitności i dalekie od banalności dzieło. Formuła roguelite jest wykorzystana umiejętnie. Każda rozgrywka będzie zupełnie nową przygodą. Rozwój talentów z lustra czy wspomagających zleceń nadal czyni rozgrywkę wymagającą i pompuje nam adrenalinę do żył. Bardzo akuratnie oddano też głębie relacji pomiędzy postaciami i fabuła niejednokrotnie zaskakuje każdym odkrytym skrawkiem tajemnicy. Jeżeli poszukujecie ambitnej produkcji na długie wieczory, to właśnie znaleźliście.

ZALETY:
- Bohater z osobowością i gadką
- Bardzo dużo opcji rozwoju
- Uczciwie trudna
- Tradycyjnie dla Supergiant Games wybitna ścieżka dźwiękowa

WADY:
- Nie ma, chyba że liczysz na łatwą grę

Osoby, które grałyby w tę grę:
- Joseph Campbell
- Carl Gustav Jung
- Mircea Eliade

Osoby, które nie grałyby w tę grę:
- Tomasz z Akwinu
- Zygmunt Freud
- Douglas Allen