Siege of Avalon

O Siege of Avalon wielu graczy zapewne nie słyszało i wcale im się nie dziwię. Gierka była wydawana najpierw w poszczególnych rozdziałach w necie, a jako taka na rynek wyszła znacznie później. Pewnie przez to, niestety pozostała nie zauważona, ale cóż - takie są skutki kilkuletniego poślizgu.

Po odpaleniu przeżyłem pierwszy szok: gra właściwie nie ma intra. Tylko jakieś tam loga firm i od razu menu, swoją drogą paskudne i nieczytelne. Gdy już przebrnąłem przez prymitywne tworzenie postaci - mag, woj, złodziej, nastąpił szok numer dwa. Grafika na początku wygląda tragicznie (potem jest ciut lepiej ale...), niby czysty izometr, ale Baldur's Gate 2 to to nie jest ;-). Muzyka też deprymuje, powiem tylko, że dla mnie przypomina... MIDI! Ale nic tam, czas zacząć grać na poważnie.

Niby taka straszna lipa, ale gram już od 6 godzin i nie mogę się oderwać. W tym miejscu zaznaczę, że wbrew początkowej krytyce Siege of Avalon jest grą całkiem, ale to całkiem dobrą. Ale po kolei. Otóż akcja toczy się wokół ostatniej cywilizowanej twierdzy Avalon, od wielu dni obleganej przez wszechobecną hordę barbarzyńców. Banał, ale podoba mi się, że nareszcie nie ratujemy jakiegoś cholernego świata, ani nie jesteśmy wybrańcami mającymi zbawić ludzkość, tylko po prostu ratujemy swój własny tyłek. A to, że przy tym stajemy się sławnymi bohaterami to tylko plus gry.

Zgodnie z przechwałkami programistów w grze jest mnóstwo tekstu. Wszystkie zdarzenia są bajerancko opisywane w dzienniku, w którym można się dosłownie zakopać. System walki jest intuicyjny i przyjemny, choć poziom trudności nie jest niski. W grze pochodzimy po Avalonie, okolicznych wioskach, licznych lochach i ogromnym lesie elfów, niby mała różnorodność, ale naprawdę jest się gdzie powłóczyć. Ogólnie, świetny jest cały świat, klimat, liczne dialogi z postaciami, z którymi się naprawdę zżyłem (coś jak w Gothicach). Piękny jest ekwipunek i całe wykonanie interfejsu, ale największa jest grywalność i w sumie sam nie wiem czemu.

Dla rpgowców jest jedna duża wada: gra jest liniowa i choć stwarza jakieś pozory, niektóre rozwiązania są zupełnie bez sensu, przez co można czasem nieźle utknąć. Poza tym Siege of Avalon nie jest grą zbytnio stabilną, a granie pod Windowsem XP to istna mordęga (krzaczenie się, wyskakiwanie na pulpit i zwieszanie się na amen). Innymi słowy całą radochę z gry szlag trafia.

Podsumowując: gra ma wiele wad, ale grało mi się bardzo przyjemnie. Jest to pewne odświeżenie, a grywalność rekompensuje większość niedociągnięć.

Stąd moja wysoka ocena: 8\10.