Beyond The Beyond

Ostatnimi czasy w ramach niespodziewajek wpadły mi w łapska dwa rolpleje wydane na Playstation. Tak również w życiu bywa - oto więc recenzja jednej z nich. I kurs rozpoznawania drzew ;). No więc jakby to powiedzieć - to jest mój pierwszy kontakt z przedstawicielami PS-owych rpg ale jakoś nieustannie BtB kojarzy mi się z definicją typowego jRPG (jak również z głupim nazywaniem gier) - a żeby było zabawniej to w zasadzie nikt nie wie jaka ta definicja jest (najczęściej jRPGi określane są jako klony Dragon Warrior i Final Fantasy). Żeby było zabawniej - jeszcze na początku sądziłem że będzie inaczej. A to dlatego że gra od samego początku bombarduje gracza zrzynkami z sagi arturiańskiej, zaczynając od nazwy firmy odpowiedzialnej za grę (Camelot) a kończąc na imionach bohaterów - wszelakich sir Galahadów czy innych sir Nie-występujących-w-tym-filmie. Ale w zasadzie na tym koniec...

Przede wszystkim, gra jest raczej do młodszych graczy choć zdarzają się momenty gdzie autorom brak zdecydowania (teksty w stylu "typowy samiec" raczej nie pojawiają się w grach dla dzieci). Jednak szalę na stronę dziecięcości przechylają dwie główne postacie (który to raz dziesięciolatek ratuje świat?). Fabuła to znów typowa historia protagonisty, z paroma nieprzyjemnymi uproszczeniami - ci badguys są bardzo nienormalni - z tym całym swoim "jesteśmy źli i podbijemy świat"... Hm.

Co może bardziej rzuca się w oczy, to nie całkiem typowy jak na jrpg system walki - niby turowy, niby przeciwnicy standardowi, ale HP mierzy się przez długi czas w dziesiątkach a nie setkach, jest wprowadzone czysto SaGowe LP, a w samej walce zdarzają się akcje w stylu krytycznych ciosów (wyglądających wypisz, wymaluj jak odlot DeLorraine'a z "Powrotu do przyszłości" ;) ), kontr czy bloków. Czasem nawet wszystko na raz :). Ponadto bezpośrednią kontolę gracz sprawuje tylko nad swoją postacią - na akcje reszty drużyny można wpływać jedynie pośrednio, poprzez ustawienia taktyki (których i tak nie ma sensu zmieniać). Całkiem w zasadzie ciekawie choć, jak to w jrpg bywa, przerywniki bojowe po pewnym czasie stają się nudnym obowiązkiem.

Innym elementem o którym chciałbym wspomnieć jest ten, do którego muszę się czepić - interfejs. Jest po prostu bardzo niemiły w użyciu, z mnóstwem przycisków, mało czytelnym ekwipunkiem i syndromem znanym jako "zdecydowanie za dużo menusów". Dobrze przynajmniej że jeden z klawiszy pada odpowiada za domyślną akcję, tj. przeszukiwanie terenu bądź rozmowę... Hm hm.

Audiowizualnie BtB nie wydaje się specjalnie wyróżniać. Tylko walka wygląda nieco lepiej niż reszta, a to za sprawą dynamicznej kamery i dobrze narysowanych sprajtów (swoją drogą, dopóki nie zobaczyłem normalnych ludzi, byłem skłonny uwierzyć że główny bohater jest już po piętnastce).

Werdykt? Trzy na pięć. Da się chwilę pograć, ale są setki podobnych rolplei.

Plusy:
+nawet wciąga

Minusy:
-wszystkie braki jRPG
-nieco głupia historia