Trasa zamkowa

Dziś kuzyn z żoną Iwonką (o której dotąd niewdzięcznie nie wspomniałem ani razu, mimo że większość ciężaru mojej wizyty spadła na jej biedne barki) znów rzucili się w wir pracy, więc raz jeszcze ja rzuciłem się w wir rowerowego szaleństwa. Tym razem sam planowałem trasę i nie mam na kogo zrzucić odpowiedzialności za jej wybór i związane z tym cierpienia. Przejechałem prawie 50 km, robiąc jeszcze więcej podjazdów niż wczoraj. Znaczy wiadomo, rower prowadziłem pod górę, jak tylko robiło się bardziej stromo, ale to chyba jeszcze bardziej wyczerpujące jak zwykłe wspinanie się.

Pomysł na wycieczkę był taki, żeby odwiedzić okoliczne zamki. Zaznaczone miałem cztery, dotarłem do trzech, bo ktoś złośliwie albo bezmyślnie budował je na najwyższych szczytach w swoich okolicach. Tak jakby nie można było na dole z łatwiejszym dostępem dla zwiedzających! Zamek nr 1 był o tyle ciekawy, że w skale pod nim wydrążono zapewne niedawno, a nie w czasach średniowiecza, tunel dla pociągów. Podjechałem do niego ze złej strony i do środka się nie dostałem, ale z tego co widziałem chyba i tak był zamieniony w hotel.

Zamek nr 2 stał w ruinie – i prowadziło do niego okrutnie ostre podejście – wątpię czy nawet zawodowi kolarze bawią się w podjazd do niego i zapewne też wprowadzają tam swoje rowery 🤪. Zamek był bardzo fajny, na górze nie było ani nikogo pilnującego ani innych zwiedzających – był calutki mój. Było w nim też sporo plansz z informacjami – między innymi pięknie rysowane scenki rodzajowe z każdego wieku zamczyska wraz z krótkimi dialogami i linkiem do odsłuchania scenki w internecie. Widoki z góry – też bardzo satysfakcjonujące, wrażenie zrobiła na mnie zwłaszcza przejechana przeze mnie odległość z Bazylei 🤪.

Zamek nr 3 wymagał ode mnie wyprawy do Francji – nie byłem tam już od dobrych dwóch miesięcy! Trasa rowerowa prowadziła z dala od ulic, przez łąki i pola, mijałem konie okrutnie atakowane przez robactwo – i to tak, że większość miała maski na pyskach, zasłaniające oczy, chrapy, a nawet uszy – wyglądało to śmiesznie, jak hełmy dla kocich postaci z Final Fantasy XIV 🤪. W którymś momencie zobaczyłem przed sobą napis „witamy w Szwajcarii”. Trochę mnie to zmyliło, ale okazało się, że jakiś czas temu wjechałem do Francji, a teraz ścieżka na chwilę wracała do Szwajcarii właśnie, by po chwili znów skręcić do Francji. Oczywiście żadnych granicznych zabudowań ani celników nigdzie nie było – zupełnie jakby oba kraje były w UE.

Zameczek też złośliwie stał na górze i tu już podejście było przez gęsty las, więc rower przypiąłem do słupa i wspinałem się „na sucho”. Przydał się trening na warszawskich bagnach, bo droga była mocno zarośnięta – była i normalna ścieżka, ale była ze trzy razy dłuższa, jakby co. Zamek ponownie – bez żywego ducha, też cały tylko dla mnie. I też dużo informacji na tabliczkach – najbardziej zdumiała mnie ta o szwedzkiej okupacji – skubani Szwedzi dotarli nawet do Szwajcarii, huh. Zamek zdobywali też Francuzi, Austriacy i Bawarczycy – obrońcy nie narzekali więc na nudę.

Po powrocie do Bazylei popełniłem błąd i pozwoliłem się ostrzyc swojemu kuzynowi – obawiam się, że teraz nikt mnie póki mi włosy nie odrosną nie zabierze na stopa 😱. Efekty możecie zobaczyć na ostatnich zdjęciach w galerii. A tak serio, nie jest źle, ale faktycznie tak krótko jeszcze ścinany nie byłem – czas jechać do ciepłych krajów, gdzie takie włosy będą zbawieniem.