Szmaragdowy Budda

W teorii dzień super transportowy, bo przede mną jakieś 14 upojnych godzin w busie nieznanej póki co jakości, ale zdjęć do publikacji nazbierało mi się tyle, że musiałem wybierać co odrzucić. A wszystko dlatego, że po całkiem przyjemnej nocy (a nie zapowiadało się, bo spałem w mocno przepełnionym hostelu, z mnóstwem osób, które nie znają słowa empatia i traktują wspólny pokój do spania jak swoje prywatne apartamenty, drąc ryja po nocy, trzaskając drzwiami i słuchając muzyki o trzeciej w nocy, o paleniu światła i gadaniu przez telefon już nawet nie wspominając), przespanej niemal jednym ciurkiem (byłem już widać mocno padnięty), dziś z samego rana ruszyłem na zwiedzanie jeszcze jednego kompleksu zabytkowego w Bangkoku. Było to drugie podejście do Szmaragdowego Buddy – poprzedni raz zgorszyły ich moje odkryte kolana, tym razem miałem długie spodnie (dziwne uczucie, zdecydowanie za ciepło w nich w nogi!). Wejściówka była jak dotąd najdroższa w całej Tajlandii – 55 zł. To nadal połowa ceny muzeum w Wiedniu, ale inne miejsca dało się tu obejrzeć za 2, 5, czasem za 20 zł. Niby oprócz kompleksu świątynnego bilet pozwalał też na zwiedzanie pałacu, ogrodów, nudnych muzeów (to o historii Buddy zwiedziłem, mieli głównie przegniłe deski ze starych świątyń, drugie o materiałach tekstylnych odpuściłem) i na występ tancerzy w maskach (to bym zobaczył, ale pierwszy był dopiero za 4 godziny), ale i tak drogo. No, ale skoro w środku mieli odkrycie, nie było wyjścia, musiałem płacić.

Kompleks pałacowy faktycznie robił wrażenie – król nie żałował sobie złota i klejnotów na ozdobę wieżyczek, pagód, bram, przejść, przedsionków, ogrodów i dachów. Ale to, co zobaczyłem w sercu świątyni szmaragdowego Buddy, zaskoczyło nawet mnie. Zdjęć w środku robić nie można, więc zdajcie się na mój opis. Sama figurka była raczej mała (w sumie nie wiem czemu się spodziewałem kilkumetrowego szmaragdu, nie ma takich w naturze), ale stała na tak bogatym tronie-ołtarzu, że głowa mała. Ilość złota, zdobień, mniejszych rzeźb, masywność tej – z braku lepszego słowa – ekspozycji zawstydziłaby nawet najbardziej majętnego króla z naszego rejonu świata, ba wątpię czy któryś z władców z reszty świata miał tak bogatą salę tronową. Dłuższą chwilę siedziałem na podłodze przed tym dziełem, zapisując w pamięci ile się dało, ale kątem oka obserwowałem też turystów i wiernych. Ci pierwsi nerwowo kręcili rękoma przy telefonach, ale byli natychmiast przywoływani do porządku przez czujną ochronę, ci drudzy modlili się na potęgę. Bili pokłony jak muzułmanie do Mekki, czytali z ręcznie pisanych książeczek do nabożeństwa, albo siedzieli w pozycji lotosu z zamkniętymi oczami i medytowali bez ruchu. Całkiem inny świat, całkiem inny sposób okazywania uczuć religijnych. Oczywiście, wszyscy oni idą prosto do piekła za notoryczne łamanie pierwszego i najważniejszego przykazania z dekalogu, ale to ich wina, że urodzili się w tej części świata i byli od małego indoktrynowani!

Tym samym cała północna Tajlandia została oczyszczona z odkryć i mogłem skierować wzrok na południe. Droga tam jest dość długa – lot trwałby godzinę, ale byłby cztery albo i osiem razy droższy niż transport naziemny, wybrałem więc wariant tańszy i dłuższy. Internet, jak wspominałem, zbyt pomocny w sprawach transportowych tu nie jest, wybrałem się więc na jeden z kilku dworców autobusowych. Już dotarcie tam było wyzwaniem, bo przystanek miałem przy pięciopasmowej ulicy, a autobusy wcale nie jeździły najbliższym przystankowi pasem. Dwa mi uciekły zanim się gapnąłem, że trzeba na nie machać – a i tak nie zawsze chciało im się do mnie zjechać. Słaby wzrok do numerów busów tu to spory problem 😱. Kierowcy autobusów zresztą jeżdżą tu jakby się paliło – ruszają, gdy ostatni pasażer jeszcze wsiada, na wysiadanie też dają pół sekundy i ruszają. Dziś jedna kobitka się wywróciła w drzwiach, gdy miała jedną nogę na schodku, a on już ruszył. Wydarła się na niego, on na nią i pojechaliśmy dalej.

Na dworcu byłem koło południa, a najbliższy autobus był za 6 godzin. Żeby było śmieszniej, ani w informacji, ani w kasie biletowej po angielsku nie gadali, więc trzeba się było ciut nagimnastykować. Nie za bardzo też im się ewidentnie chciało udzielać informacji, musiałem je wręcz wyciągać siłą. W końcu wybrałem jeden z kursów, mniej więcej w połowie przedziału cenowego – 77 zł za 14 godzin jazdy, podobno z klimatyzacją, nie wiem czy posiłek w cenie i jak z możliwością spania. Nie wiem też jaka jakość, ile miejsca na nogi i jak dużo osób jedzie. Będzie zabawnie. Albo i nie 😄. Nie chciało mi się już wracać do miasta, więc te kilka godzin spędziłem na zwiedzaniu przedmieść Bangkoku (gorąco, ogromne autostrady wyjazdowe, ogrodzone osiedla ze strażnikami, trochę składów, słowem nic ciekawego) i na dworcu. Znalazłem też darmowe wifi w KFC, więc wpis na bloga jak widać wpadł 😄.